‘Euritmie, graan dorsen? Mijn vriendinnen keken mij met grote ogen aan’
Rosa zette zich als puber met ‘gezonde weerstand’ af tegen de antroposofie. Toch kiest ze, net als haar moeder die haar destijds in Bussum op de vrijeschool deed, opnieuw voor de vrijeschool voor haar eigen kinderen, Ridder en Elin. Nu ze moeder is, heeft ze ontdekt hoezeer de antroposofie bij haar past. ‘Dankjewel lieve mama, dat je de vrijeschool in mijn leven bracht.’
Als ik aan de antroposofie denk, denk ik meteen aan mijn moeder. Mijn moeder ademde antroposofie. Helaas is zij, in 2019, na een kort ziekbed overleden. Toen mij gevraagd werd het stokje voor deze Vrije Mare rubriek over te nemen, dacht ik dus meteen aan haar en dat dit een ode aan haar moest zijn.
Mijn moeder, Carin Buis, is degene geweest die de antroposofie en daarmee de vrijeschool in mijn leven heeft bracht. Tijdens haar zwangerschap van mij ontmoette ze haar beste vriendin die haar vertelde over de vrijeschool en de antroposofie. Zodoende ging ik op mijn 4de naar de vrijeschool in Bussum en waren voor mij een seizoenstafel, euritmie, zuurdesembrood, wolletjes en bijenwas de normaalste zaak van de wereld.
Later heb ik een reguliere middelbare school gedaan omdat ik met 12 jaar nog niet rijp genoeg was om elke dag zelfstandig de reis van Laren naar Amsterdam te maken.
Op de middelbare school ontdekte ik hoe groot het verschil was. Als ik vriendinnen vertelde over euritmie, graan dorsen en een spinnewiel in de klas of dat ik de rekentafels had geleerd middels het jongleren met pittenzakjes, dan keken ze me, met grote ogen, verbaasd aan.
Eenmaal lekker aan het puberen heb ik me met gezonde weerstand goed afgezet tegen die antroposofie en alles wat ermee samengaat. Weg met die omhullende wolletjes. ‘Alsjeblieft koop normaal brood mam!’ en ‘heb het please niet over moeder aarde en de kosmos waar mijn vriendinnen bij zijn’. (Dat laatste is niet helemaal gelukt, ik word nog steeds door ze geplaagd met die kosmos.)
Ik had graag de middelbare vrijeschool gedaan, desalniettemin ben ik blij dat ik ook het reguliere onderwijs heb meegemaakt. Het heeft mijn wereldbeeld verbreed en ik ben het vrijeschoolonderwijs enorm gaan waarderen. Vooral toen ik zelf moeder werd, ontdekte ik hoezeer de antroposofie bij mij past. Waar ik als kind de antroposofie voornamelijk heb geleefd en beleefd werd ik als volwassene ook nieuwsgierig naar het achterliggende gedachtengoed.
Op mijn 28e werd ik voor het eerst moeder en voelt het alsof mijn antroposofische ontdekkingsreis van zelfkennis en kennis van de wereld is begonnen. De zaadjes die mijn moeder mijn hele jeugd en jongvolwassen leven heeft gezaaid, waren klaar om te gaan ontkiemen.
Inmiddels is onze oudste, Ridder, kroonkind en gaat na de zomer naar de 1ste klas op de Monteverdistraat. Onze jongste, Elin, gaat naar het antroposofische kinderdagverblijf de Lentemorgen. Ik geniet ervan om te zien hoe Ridder zijn zusje en zijn andere moeder meeneemt en vertrouwd maakt met alle liederen, jaarfeesten en gebruiken van de vrijeschool. Mijn vrouw, Anne, is niet opgegroeid met de antroposofie, maar is zich er tijdens de zwangerschap van ons eerste kind in gaan verdiepen. Dat zij zich hier zo voor open stelt en samen met mij op ontdekkingsreis is gegaan maakt me dankbaar en blij. Dat we samen mogen groeien geeft onze relatie een extra waardevolle verbinding.
Dankjewel lieve mama dat jij in jouw jonge moederjaren zelf op ontdekkingsreis bent gegaan. Dat je gedurfd hebt het anders te doen dan je familie en omgeving. Dat je, ondanks de kritiek, bent blijven staan waar je voor stond. Dat je ons de antroposofie hebt voorgeleefd en dat je ons hebt laten opgroeien in de rijkdom van omhulling en bescherming, jaarfeesten en gemeenschapsvorming, in de natuur en met bewustzijn voor de natuur en met liefde voor onszelf en onze omgeving.