Ouderblog Petra: ‘Op de vrijeschool blijven sommige dingen heerlijk bij het oude’
Waarom kiezen ouders voor een vrijeschool? Wat krijg je als ouder allemaal mee van de antroposofie? Iedere maand laten we een ouder aan het woord. Mirte heeft het stokje doorgegeven aan Petra. Zij hebben elkaar leren kennen op school: “Zoals je vroeger op school vriendschappen smeedde, zo kunnen die nu als ouder op het schoolplein ontstaan”, schrijft ze. Dit is de tweede editie.
Door Petra Warrink
Ik ben Petra Warrink. Ik ben de moeder van Ronja (13 jaar) en Ole (8 jaar). Ole zit in klas 2 op de Lierstraat en Ronja in klas 7 van het Geert Groote College. Ik werk als grafisch ontwerper en tentoonstellingsvormgever. Ik ben opgegroeid in Almere, studeerde in Utrecht, woonde in Amsterdam en verhuisde toen Ronja 4 werd samen mijn man Mick terug naar Almere.
De foto links ben ik en rechts, precies 30 jaar later, mijn dochter. Dat de vrijeschool dus in mijn genen zit kan ik niet ontkennen.
Ik zat op de Vrijeschool Almere en in mijn tijd was het nog maar een klein, net opgericht schooltje. In het begin stond de school in Stedenwijk, toen deze afbrandde verhuisden we naar de Lierstraat. Het huidige schoolgebouw werd gebouwd en ondertussen kregen wij les in een noodgebouw, de Lichtvleugel.
Ik heb een hele gelukkige schooltijd gehad, en heb nog heel veel levendige herinneringen aan die tijd: alle periodes, de toneelstukken, de jaarfeesten, de herfstmarkt en het kerstspel. Hoe we de eerste letters leerden (de K van Koning en Z van Zwaan), de fluitenzak die we breiden, de houten lepel die we maakten. De eindeloze verhalen die werden verteld door juf en meester. Ik kijk er nog steeds met heel veel plezier op terug.
Toen we een school voor onze dochter zochten, was snel duidelijk dat ze ook naar de vrijeschool zou gaan. Zodra ik de school binnenliep, voelde alles meteen weer vertrouwd, zelfs de geur was nog hetzelfde (dat zal de Ecover vloerzeep wel zijn). En zaken die voor een ander misschien wat vreemd lijken – met een bloemenkrans over vuur springen, in witte jurken rond een meiboom dansen, een kerstspel uitvoeren waarvan de tekst zo oud is dat je deze bijna niet verstaat – zijn voor mij allemaal heel vanzelfsprekend.
Als mensen mij vragen wat nou antroposofie is, of wat het vrijeschoolonderwijs precies inhoudt, vind ik dat lastig uit te leggen. Maar ik vertel ze dan wel waarom ik zo blij ben dat onze kinderen op de vrijeschool zitten. Dat kleuters nog heerlijk kleuters mogen zijn, dat ze eindeloos mogen spelen en brood bakken. Dat er niet alleen maar aandacht is voor presteren op het cognitief vlak maar dat er veel breder naar de ontwikkeling wordt gekeken. En dan vertel ik hoe ontroerend het is als de klassen samen meerstemmig zingen, of hoe gaaf het is om de hele school draken te zien maken met het Michaëlsfeest. Wat een meerwaarde alle vaklessen zijn en de vertelstof die de kinderen door de jaren heen meekrijgen. Hoe mooi het is om te zien hoe alles in de school bijna als vanzelf lijkt te ‘stromen’.
Er verandert veel in 40 jaar, maar op de vrijeschool blijven sommige dingen heerlijk bij het oude. Nog steeds springen we met bloemenkransen over het vuur, de tekst van het kerstspel is ook niet veranderd, en in de zesde maak je nog steeds een houten lepel. Ik ben dankbaar dat mijn kinderen dit meekrijgen en ik geniet als ouder vanaf de zijlijn mee.
Ik geef het stokje door aan Hans Hogervorst. We werden vrienden toen onze dochters samen in de kleuterklas zaten. Jullie kennen hem waarschijnlijk al als de schoolfotograaf want hij maakt ieder jaar de prachtige portretten van al onze kinderen op school.